MEDAYİN kelimesinin Osmanlıca anlamı nedir?
MEDAYİN: (Midyân. C.) Dâima borçlanan kimseler.
MEDAYİN ile alakalı bazı sözcükler ve Osmanlıca anlamı
MEDAYİH: Medhe lâyık işler ve hareketler. Devamını Oku
MEDAYİH-İ BÂHİRE: Çok açıktan birisini veya bir şeyi övmek, medhetmek. Devamını Oku
MÜ’MİNÎN: (Mü’min. C.) Mü’minler, iman etmiş kimseler. Devamını Oku
MÜTEDEHHİN: (Dehn. den) Yağlanan, tedehhün eden. Devamını Oku
SİKAT: (Sika. C.) İnanılır kimseler. İtimad edilen, kendilerine güvenilen kimseler. Devamını Oku
BERERE: (Bârr ve Berr. C.) Dindar ve temiz kimseler. Takvâ ehli olan, her çeşit günahlardan sakınanlar. Çok hayır sahibi kimseler. Devamını Oku
HISSAN: Mümtaz ve belirli kimseler. Tanınmış iyi kimseler. Ekâbirler. Devamını Oku
ULÜ-N NÜHA: Akıllı kimseler. Devamını Oku
MAZLUMÎN: Zulüm görmüş kimseler. Devamını Oku
NİHAF: (Nahif. C.) Cılız, zayıf kimseler. Devamını Oku
NİKAN: (Nik. C.) f. İyiler, iyi kimseler. Devamını Oku
NİKAN: (Nik. C.) f. İyiler, iyi kimseler. Devamını Oku
MÜTEAYYİNÂN: (Müteayyin. C.) (Ayn. dan) f. Eşraftan olanlar, ileri gelen kimseler. * Belli ve meydanda olanlar. Taayyün edenler. * Karar verilmişler. Devamını Oku
SAİMÎN: (Sâim. C.) Oruç tutan kimseler. Devamını Oku
PÜR-DİLÂN: (Pür-dil. C.) f. Cesurlar, yürekli kimseler. Devamını Oku